Μητροπολίτου Αντωνίου του Σουρόζ
Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
Κάθε φορά που προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία, λέμε στον Κύριο ότι πλησιάζουμε Αυτόν που είναι ο Σωτήρας των αμαρτωλών, αλλά δηλώνουμε ακόμη ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας ως τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Πόση αλήθεια υπάρχει σε μια τέτοια δήλωση, όταν την κάνουμε; Ή μάλλον, πώς μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια δήλωση; Είναι αλήθεια; Μπορούμε όντως να πούμε ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας ως τους χειρότερους αμαρτωλούς; Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, στο «Ημερολόγιό» του το θέτει μ’ ένα τρόπο ο οποίος, πιστεύω, είναι πολύ σημαντικός. Λέει ότι και αυτός θέτει στον εαυτό του αυτήν ακριβώς την ερώτηση, και μπορεί να την απαντήσει με κάθε ειλικρίνεια, επειδή, λέει, αν άλλοι είχαν δεχτεί τόσο πολλή αγάπη, τόσο πολλή χάρη, τόσο πολλές θείες αποκαλύψεις όσες δέχθηκε αυτός, θα είχαν φέρει καρπούς τους οποίους ο ίδιος αποδείχθηκε ανίκανος να φέρει.
Παρόμοιες ερωτήσεις μπορούμε να θέτουμε στον εαυτό μας, όταν προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία, και να λέμε τα λόγια της Ευχής προ της Θείας Ευχαριστίας. Άραγε τα επαναλαμβάνουμε, επειδή είναι γραμμένα μέσα στα βιβλία; Ή επειδή έχουμε επίγνωση – αλλά επίγνωση ποιού πράγματος; Ότι είμαστε αμαρτωλοί; Ναι, όλοι, λίγο πολύ, έχουμε επίγνωση ότι είμαστε αμαρτωλοί∙ έχουμε όμως επίγνωση πόσα έχουμε λάβει από τον Θεό και πόσο λίγους καρπούς έχουμε αποδώσει; Μόνον αν δούμε ζωηρά, καθαρά, την αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτό που μπορούσαμε να είμαστε –ή μάλλον σ’ αυτό που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να είμαστε, και στο τι είμαστε, μόνο τότε θα μπορούσαμε έντιμα να πούμε τέτοια λόγια.
Ας τα σκεφθούμε, διότι δεν μπορούμε να λέμε στον Θεό φιλοφρονήσεις, λόγια κενής ευγένειας, όταν προσευχόμαστε. Ό,τι λέμε πρέπει να είναι αληθινό, και πρέπει να ελέγχουμε αν κάθε προσευχή μας αληθεύει μέσα στη συνείδησή μας και μέσα στη ζωή μας.
Ας πάρουμε αυτές τις σκέψεις μαζί μας μέχρι την επόμενη φορά που θα κοινωνήσουμε, έτσι ώστε κάποια μέρα, ίσως όχι στην επόμενη Θεία Κοινωνία μας, αλλά μετά από μια μακρά ζωή αναζήτησης, προσευχής και αυτοκριτικής, να μπορούμε να πούμε αληθινά, «Ω, Κύριε, πόσο πολλά μου έχεις δώσει και πόσο λίγο καρπό έχω φέρει: Αν οποιοσδήποτε άλλος είχε λάβει όσα έδωσες σ’ εμένα, θα ήταν ήδη Άγιος». Αμήν.
Μτφ Π.Τσαλίκη
Πηγή: www.romfea.gr